Sissen, nafluiten, uitschelden van vrouwen in strafbaar in
Amsterdam en Rotterdam. Wie het doet en gepakt wordt, kan een boete krijgen van
maximaal 4100 euro of maximaal drie maanden cel. Heel goed. De eer is teer. Wie
kwetsbaar is, mag bescherming verwachten.
Eer is heel teer in India. Vrouwen worden geregeld diep in hun eer aangetast en
krijgen daar ook nog eens de schuld van: blaming
the victim. Pink is een film die
dat probleem fraai aan de orde stelt. Ik zag de film op Netflix.
Amitabh Bachchan is een grote naam in de wereld van Bollywood. Hij speelde in meer dan 100 film. 73 jaar was hij tijdens de opnames van Pink (hij is geboren in 1942). Met zijn leeftijd en status draagt hij de film Pink en draagt hij bij aan de verspreiding van de boodschap: de eer van vrouwen is het waard om te beschermen. Drie jonge vrouwen worden aangerand en één van hen gemolesteerd. Als zij daarvan aangifte doen bij de politie, slaan de vier jonge mannen die zich aan hen vergrepen hadden, terug. De vrouwen worden aangeklaagd vanwege prostitutie en één van hen voor poging tot doodslag.
Het aardige van de film is dat de aanrandingsscene pas getoond wordt aan het slot van de film. Als kijker krijg je aan het begin de jongens te zien op weg naar het ziekenhuis. Eén van hen, Rajveer Singh, heeft een heftig bloedende hoofdwond. Parallel zie je Minal Arora en haar vriendinnen Falak en Andrea naar huis rijden, ontdaan en geschokt. Zo word je gedwongen als kijker in de rol die ook de rechter en anderen krijgen: je moet uitvinden wie er gelijk heeft in hun verhaal over wat er gebeurd is.
Amitabh Bachchan speelt een gerenommeerd advocaat in ruste,
Deepak Sehgal. Hij en zijn vrouw tobben met hun gezondheid. Hij is de
overbuurman van Minal en haar vriendinnen. Als hij verneemt hoe de kansen zich
tegen de vrouwen keren, neemt hij hun verdediging op zich.
Vanaf dat moment wordt de film echt een rechtbankdrama: Prashanth Mehra
verdedigt de mannen, Deepak Sehgal de vrouwen, en Satyajit Dutt is de rechter. De
verhoren zijn goed gedaan: emotionele scenes. Maar ik was echt onder de indruk
van het Deepak Sehgal’s slotpleidooi. De advocaat gaat staan. Even staart hij
peinzend voor zich uit. Het is doodstil in de rechtszaal. Dan spreekt hij in
alle rust deze tekst, elke zin krijgt nadruk:
“Nee.
Nee, edelachtbare.
‘Nee’ is geen woord, maar een complete zin.
Het behoeft geen verdere uitleg.
‘Nee’ betekent gewoon ‘nee’.
Mijn cliënten zeiden ‘nee’, edelachtbare.
Deze jongens moeten zich realiseren dat ‘nee’ ’nee’ betekent, of een meisje nu een bekende, vriendin, partner is… of een sekswerker of zelfs je eigen vrouw.
‘Nee’ betekent ‘nee’.
En als iemand dat zegt, dan stop je.”
“‘Nee’ is geen woord, maar een complete zin.” Dat moet ik onthouden, goeie quote in dit verband. Sterk ook dat hij het toepast op alle vrouwen, of je hen nu eerbaar vindt of niet. Bekende, vriendin, partner, sekswerker of je eigen vrouw. Als iemand ‘nee’ zegt, stop je. Zo is het.
Pink loopt goed af: de mannen worden veroordeeld voor aanranding van de eerbaarheid van een vrouw. De vrouwen worden onschuldig verklaard. Ik las ergens dat een overwinning van de mannen het oorspronkelijke einde vormde. Maar de reactie van het proefpubliek was aanleiding tot de wijziging. Fraai is dan ook hoe de rechter de slotscene inzet. Hij opent zijn oordeel met deze zin:
“De rechtbank meent dat deze casus een begin betekent.”
Laten we het hopen: ieder die kwetsbaar is verdient het om rechtsbescherming te krijgen. Goed dat je in Amsterdam en Rotterdam niet meer mag sissen naar een vrouw.
Naar aanleiding van: Aniruddha Roy Chowdhury (regie), Pink, 2016 (nu te zien op Netflix). Klik hier voor de trailer.
Tip: blijf kijken naar de aftiteling om het gedicht te beluisteren dat Amitabh Bachchan/Deepak Sehgal voordraagt.
